kendine zarar vermek

bir çeşit kaçış ve savunma mekanizmasıdır. (bkz: self-mutilasyon)

Şimdiye kadar fiziki olarak hiçbir zarar vermedim kendime. Ancak psikolojik olarak kendime verdiğim zararı dünya üzerinde hiçbir varlık veremedi.

“Melankolikler ölüm orucuna girerler ya da intihar edebilirler. Manikler ise genellikle kendilerini öldüresiye yorarlar.” (bkz: Nietzsche Ağladiğinda)

Son zamanlarda kendimi, sürekli özür dilerken buluyorum kendimden. Ağzımdan bu çıkıyor bilmiyorum...Gerçekten mi peki, gerçekten içtenlikle mi söylüyorum bunu? İnsanlar birbirlerine inanmıyorlar ya da fazla inanıyorlar. Bir de bana baksanıza... Henüz kendim hakkında emin olduğum tek bir bilgi bile yok... Ama çok iyi biliyordum atıp tutmayı, tespitler yapmayı... Şimdi onu da yapamıyorum, hak vermiyorum kendime tecrübesiz konuşmayı. Ama bu kadarmışım, basitleştim işte. Şimdi ben de herkes gibi görünüyorum anlayacağınız:) Edit: Virgüller de yanlış yerde büyük ihtimalle. Canım sağ olsun

Çoğunlukla insanlar tarafından "ergence" olarak yorumlanır. Ve bu yorumu yapan insanların çoğu kendi dertlerinin sürekli başka insanlarınkinden daha büyük olduğunu savunan insanlardır. Bu insanlar asla işlerine gelmeyen bir şeyi kabul etmezler o yüzden onlarla konuşamazsınız. Her neyse konu çok farklı yerlere kaydı. Kendine zarar vermek açıklanamaz bir duygunun sonucunda olur. Ne duyarsanız duyun gerçekten anlayabilmeniz için yaşamanız lazım. O yüzden kimseyi küçümsemeyin.

ergence

fiziksel değil de zihinsel olarak kendime hep zarar vermişimdir senelerdir boş yere.. şimdi ise siktir ettim her boku hissizleştim biraz ama en azından psikolojim normal düzeyde mental sağlığım iyi gibi.